Obraz olejny Feliks Franić – sanie, 1930 r.

Obraz olejny na tekturze, oprawiony za szybą

Oprawa oryginalna – podniszczony tył oprawy

Mały zaciek na górnej części obrazu

Wymiary z ramą: 52 cm x 43 cm

Oryginał

Feliks Franić albo Franicz (ur. 14 stycznia 1871 w Makowie, zm. 8 stycznia 1937 w Krakowie) – polski malarz, prawnik, sędzia sądu apelacyjnego.

Jego ojciec, zawodowy oficer służący na terenie Galicji, był Chorwatem, stąd nietypowe nazwisko, z którym często wiązały się problemy z pisownią. Na jednym z zachowanych nagrobków rodziny Franiciów widnieje ich nazwisko napisane przez „ch” na końcu. Matka Franicia, Anna von Victorin, pochodziła z zamieszkującej od pokoleń na polskich ziemiach rodziny o korzeniach włosko-austriackich. Zmarła dwa miesiące po porodzie. Wychowywany przez ojca artysta dorastał w Makowie Podhalańskim.

Malarstwa uczył się u Jana Matejki, a następnie u Wojciecha Kossaka. Jego płótna cieszyły się w krakowskim środowisku sporym zainteresowaniem. Pomimo tego często nie jest uznawany za malarza profesjonalnego.

W latach 1888 i 1892 wystawiał w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych swoje obrazy „Po utarczce kawalerii”, „Dwie placówki” i „Placówkę”. Brał udział w wystawie Legionów Polskich w 1916 oraz w Wystawie Niezależnych w 1929

Tworzył przede wszystkim dzieła o tematyce wojskowej, malował sceny batalistyczne związane z kampanią napoleońską, powstaniami narodowymi, tematyką legionową. Jego ulubionym motywem były konie, które często przedstawiał razem z rycerzami, husarzami, czy też żołnierzami epoki napoleońskiej. Tworzył również pejzaże.